Ik las vandaag dat er vijf gebieden in de wereld zijn waar mensen gelukkiger, langer en gezonder leven: Sardinië, de Okinawa-eilanden in Japan, Loma Linda in Californië, het Nicoya schiereiland in Costa Rica en het Griekse eiland Ikaria. Het zijn de Blue Zones. Het geheim van de bewoners is: gezond voedsel (groenten, fruit en peulvruchten), een hechte gemeenschap (een gevoel van verbinding zorgt voor geluk) en voortdurend lichaamsbeweging. Pensioen bestaat niet in de Blue Zones. Mensen werken door zolang zij kunnen.
Worden we eigenlijk wel gelukkig van de indeling leren – werken – uitrusten (pensioen) die we zo gewend zijn? We putten onszelf helemaal uit in de tijd dat we werken. Daarna hebben we jaren nodig om bij te komen. Zouden we onze energie ook over ons hele leven kunnen verdelen en daar gelukkiger van worden? Leren doen we tegenwoordig al ons hele leven. Misschien is de volgende stap: meer tijd voor onszelf, reflectie en leren om vaker niets doen. Het laatste is zo langzamerhand een taboe in onze tijd. We zijn altijd druk-druk-druk. Maar stel je nu eens voor dat we dat weer zouden leren, rust nemen, fysiek actief zijn en onze energie verdelen? Dan creëren we onze eigen Blue Zone.
Door de huidige systeemcrisis worden we er eigenlijk al toe gedwongen. We staan op onze grondvesten te schudden. Dat vinden we moeilijk, maar het helpt ons wel om te ontdekken wat we nu werkelijk belangrijk vinden. En dat is nodig om (weer) in balans te komen. Klaas van Egmond, hoogleraar Geowetenschappen, heeft er de volgende theorie over: het kruis van de Kelten geeft een balans weer tussen ik en wij en tussen het aardse/materiële en het geestelijke/spirituele. Dat evenwicht zijn we kwijtgeraakt doordat we een individualistische samenleving zijn geworden en ons zo gericht hebben op materiële zaken. Steeds meer welvaart leidt dus niet tot meer welzijn. Veel belangrijker is een zinvolle invulling van het leven. En dat gaat je hele leven door. Pensioen of niet.
